माटोको सम्झना (कविता)

 

मनु लोहोरुङ

बुकी फूलेका ढिस्का

र गुराँसे जंगलहरु

स्मृतिबाट कसरी टाढा हुन्छन् र...?

आधाउधी रहरका उच्छ्वांसहरु-

जिन्दगी बाच्ने बहानामा

सिमाना काटेर समुन्द्र छिचोलिंदैमा-

सिमाना नाघ्नुभित्र

अनेकमा एक

र एकमा अनेक

जीवन कथाहरु गाँसिदो छन् |

फूल्न नसकेका स्वाभिमानहरु

छातीभित्रै टाक्सिएका छन्

रै पनि सन्तानको ओठमा

मिठो मुस्कानहरु झुल्केका छन्

उही मुस्कान बचाई राख्नको खतिर

नुनिलो पसिनाको खेती पराईको भूमिमा-

सहरको ओछ्यानमा एकछिन पल्टिदैमा

कहाँ भूल्न सकिन्छ र ?

सद्धाव राखेर पिरती साट्ने फलैंचाहरु-

सेउली र ढुंगाले बारेका मायाका चिनोहरु-

जहानसंग छुट्दाको आँशु-शितलाई

आधा मुस्कान सम्झेर

विवशताको सातु खाँदै

आफ्नै जीवनको गोठालो भए पनि

कहाँ बिर्सिन सकिन्छ र ?

आफ्नो मुटु बराबरका ती पाखा-भिताहरु

हाक्पारे, पालाम गाउँदै

पसिना बगेका गैराबारीहरु-

उसो र फर्किनु छ

पर्खिने रहने बर-पिपललाई चुम्न-

मलाई हिंडाउने बाटोलाई चुम्न-

मलाई जन्माउने माटोलाई छुन |

हाल अमेरिका